4 Haziran 2012 Pazartesi

Çocuk yetiştirme sanatı

        Çocuk yetiştirmek bir sanat bence, hem de çok zor bir sanat! Her ne kadar çocuğun yapısı önemli de olsa anne baba nasılsa çocuk onların aynası oluyor. bugün yaşadığım iki örnek bu konuda çok hassas olmamız gerektiğini bir kez daha hatırlattı bana.
       Okul çıkışı otobüs beklerken bir anne kız geldi durağa. Kız 3 yaşlarında. Elinde meyve suyu şişesi vardı. meyve suyunu içti ve bitirdi sonra şişeyi savurdu kaldırıma! Annesi yarım ağız "neden yapıyosun öyle" gibi bişey söyledi ve konu kapandı. şişe yerde bizimkiler durakta dakikalar geçti. Ama onu çöpe atmaya dair hiç bir gelişme yok! en sonunda ben şişeyi almaya yeltenmeden birisi çöpe attı.
        Otobüse binip siteye geldim ve markete girdim süt almaya. kasada sıra beklerken önümde bir anne oğul vardı. çocuk olsa olsa 4-5 yaşlarında. Elinde bulut şeklinde bir dondurma. Ambalajı kapalı hala. çocuğun dondurmayı yemeyi sabırsızlıkla beklediği belli. Ama tutuyor kendini. Kasada sırasının gelmesini bekliyor.  Sıra onlara gelince kasiyer diğer malzemeleri kasadan geçirmeye başladı. Çocuk hemen elindeki dondurmayı gösterdi kasiyere ve dedi "önce bunu öttür!:)" kasiyer dondurmayı geçirdi kasadan. Bu sırada ben dikkatli bir şekilde çocuğun ne yapacağını izliyorum. Dondurma kasadan geçmesine rağmen çocuk hala açmadı ambalajı. Annesinin elindeki bankamatik kartını aldı ve kasiyere uzattı dondurmanın parasını alsın diye:) ondan sonra dondurmasını yiyebileceği için mutluluktan zıplamaya başladı ve ambalajı heyecanla açıp dondurmasını büyük bir iştahla yalamaya başladı. 
          Bir tarafta elindeki çöpü fütursuzca yere atan bir çocuk, diğer tarafta dondurmayı önce açsa ve yemeye başlasaydı da kasadan geçebilecek olmasına  rağmen parasını vermeden ambalajını bile açmayan diğer çocuk...
         Her ikisi de ailelerinin aynası...


Hiç yorum yok:

Yorum Gönder